قرآن مهمترین معجزات پیامبر اسلام (ص) است، نه تنها از نظر فصاحت و بلاغت، و شیرینى بیان و رسا بودن معانى، بلکه از جهات مختلف دیگر نیز داراى اعجاز است.
هیچ کس نمىتواند مانند آن، و حتى مانند یک سوره آن را بیاورد، قرآن بارها همه کسانى را که در شک و تردید بودند بارها به این امر دعوت کرد ولى آنها هرگز توان مقابله با آن را پیدا نکردند: «قل لئن اجتمعت الانس و الجن على ان یاتوا بمثل هذا القرآن لا یاتون بمثله و لو کان بعضهم لبعض ظهیرا، بگو اگر انسانها و پریان (جن و انس) اتفاق کنند که همانند این قرآن را بیاورند همانند آن را نخواهند آورد، هر چند یکدیگر را در این کار یارى کنند» سوره اسراء، آیه 88.
«و ان کنتم فى ریب مما نزلنا على عبدنا فاتوا بسورة من مثله و ادعوا شهدائکم من دون الله ان کنتم صادقین، و اگر درباره آنچه بر بنده خود (پیامبر اسلام) نازل کردهایم، شک و تردید دارید (دست کم) یک سوره همانند آن را بیاورید، و گواهان خود غیر خدا را براى این کار فرا خوانید اگر راست مىگویید»سوره بقره، آیه 23.
قرآن با گذشت زمان، نه تنها کهنه نمىشود، بلکه نکات اعجاز آمیز آن، آشکارتر، و عظمت محتوایش بر جهانیان روشنتر مىشود.
در حدیثى از امام صادق (ع) مىخوانیم که فرمود: «ان الله تبارک و تعالى لم یجعله لزمان دون زمان و لناس دون ناس فهو فى کل زمان جدید و عند کل قوم غض الى یوم القیامة، خداوند متعال قرآن را براى زمان خاص یا گروه معینى قرار نداده به همین دلیل در هر زمانى تازه، و نزد هر گروهى تا روز قیامت پر طراوت کرد» . بحار الانوار، جلد 2، صفحه 280، حدیث 44.
